بیست و یک سال گذشت....

 

 

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید

که زانفاس خوشش بوی کسی می آید

 

بیست و یک سال گذشت.......

( تو را روزگاری دوست دارم که عشق را نمی شناسند .)  نه معماری بلند آوازه امنه پیکره تراشی از روزگار رنسانسنه آشنای دیرینه مرمر .امامی خواهم بدانیتن زیبای تو را چگونه ساخته امو با گل و ستاره و شعر آراست بیست و یک سال گذشت.......

شهادت سردار سلیمانی،موج عظیمی به راه انداخت و سروصدای زیادی به پا کرد.کاملا طبیعی هم بود  چون اتفاق ساده وپیش پا افتاده ای نبوداما چیزی که مرا سخت متعجب و متاسف کرد نظرات عجیبی بود که بعضی ها نسبت به بیست و یک سال گذشت.......

چه وحشتناک!

نمی آید مرا باور

و من با این شبیخون های بی شرمانه و شومی که دارد مرگ،

بدم می آید از این زندگی دیگر

 

بیست و یک سال گذشت.......

وقتی حتی اینجا نشود حرف دلت را بزنی به کدام چاه باید سر فرو برد؟ ملت صورتک ها شده ایم و هیچ کس نمی تواند چهره بی نقاب هیچ کس دیگری را تحمل کند هرکسی بی گمانبر حق است ودیگران بی تردید در خطا اما همه عمر آنچه درست پنداشته ام را گفته ام حتی اگر عالم از ریش من آویزان شده باشند که نگو

اما واقعا اعصاب جرو بحث را ندارم،الان و در این سن و سال ندارم تصمیم  دارم تنها از ادبیات و شعر و موسیقی بنویسم هرچند بعید نمیدانم همان هم بهانه ای برای جروبحث نباشد

بیست و یک سال گذشت.......

عباس جوان قدبلند و خوش بر و رویی بود خیلی بجوش و بگو بخند. اندام ورزیده و قوی داشت جوشکاری هم بلد بود که خیلی وقتها به کارمان می آمد.عباس راننده وانت بود و یک وانت پیکان ۵۲ داشت و بیشتر بار ناحیه روی بیست و یک سال گذشت.......

کوتاه قد،لاغراندام ،سبزه و اهل جنوب. یادم نیست دقیقا کجایی بود(گویا اهواز) اما لهجه‌اش داد می زد جنوبی است ریش کوتاه و مرتبی هم داشت و ابتدا به ساکن کمی قلنبه سلنبه حرف میزد و درنتیجه ظاهرش کمی غلط  ا بیست و یک سال گذشت.......